Eindelijk kan het weer, na de vele beperkingen tijdens de coronaperiode: fysiek deelnemen aan internationale congressen en bijeenkomsten. Binnen de FNV Lidl Kadergroep is er een kleinere groep kaderleden die internationaal actief is voor de FNV. Via deze weg proberen we een wereldwijd netwerk op te bouwen, met contacten die ons kunnen ondersteunen in ons vakbondswerk binnen Lidl. We vinden het belangrijk dat telkens andere kaderleden de kans krijgen om deel te nemen aan zulke bijeenkomsten. Zo zorgen we ervoor dat iedereen een gezicht krijgt binnen de internationale vakbondswereld en dat we allemaal ons netwerk kunnen uitbreiden.
Deze keer werd ik gevraagd of ik mee wilde naar de conventie van de UFCW in Las Vegas, die plaatsvond van 24 tot en met 29 april 2023. Natuurlijk wilde ik hier graag bij zijn! De afgelopen jaren was dit helaas niet mogelijk door de coronapandemie en de reisbeperkingen die verschillende landen hadden opgelegd.
De UFCW International 9th Regular Convention begon op maandag 24 april en eindigde op donderdag 27 april. Elke vijf jaar komen vertegenwoordigers van de UFCW uit de VS en Canada samen om belangrijke kwesties te bespreken, resoluties aan te nemen, wijzigingen in de internationale grondwet door te voeren en internationale functionarissen te kiezen. Daarnaast biedt de conventie een mooie gelegenheid om in contact te komen met andere UFCW-leden uit diverse sectoren en achtergronden.
Op naar Las Vegas:
We vertrokken op zondag 23 april om 12.35 uur vanaf Schiphol Amsterdam en vlogen in ongeveer 11 uur naar Las Vegas. Door het 9 uur tijdsverschil tussen Nederland en de VS, landden we echter pas twee uur later, nog steeds op zondag 23 april. Maar eenmaal geland, betekent dat nog niet dat we de VS in konden. Na een klein uurtje wachten voor de douane kregen we eindelijk onze stempels en mochten we verder. We haalden snel onze koffers op, die al netjes op ons stonden te wachten bij de bagageband. Daarna gingen we op zoek naar een taxi die ons naar het hotel zou brengen.
Ons hotel had een rijke geschiedenis in Las Vegas: het was het hotel waar vroeger Siegfried en Roy optraden met hun witte tijgers. Ja, we verbleven in The Mirage. Al snel vonden we een taxi en waren we in een korte rit van ongeveer 10 minuten op de beroemde strip van Las Vegas, voor het hotel. We checkten snel in, registreerden ons voor de bijeenkomst en gingen naar onze kamers om even bij te komen en ons op te frissen. Het was tenslotte nog vroeg, en om 18 uur was er voor de internationale gasten een welkomstreceptie.
Voor de receptie maakten we een korte wandeling over de strip en keken we even rond bij het hotel. Om 18 uur gingen we naar de welkomstreceptie, die volledig was aangekleed in de vroegere maffiastijl van Las Vegas. Veel internationale gasten waren aanwezig, evenals het hoofdbestuur van de UFCW. We spraken met veel mensen en ontvingen vele dankwoorden voor onze reis vanuit Nederland om de conventie bij te wonen. Na de receptie maakten we nog een avondwandeling om Las Vegas bij nacht te zien, en gingen daarna snel naar bed, want de conventie begon de volgende dag echt.
Opening UFCW 9th Regular Convention: A Better Future
Maandagochtend stond de wekker op 7 uur. Ik heb niet super geslapen door het vele lawaai en het licht buiten. Gelukkig had mijn hotelkamer verduisterende gordijnen, want anders had ik echt geen oog dicht gedaan. Het wordt namelijk nooit donker in je kamer als je die gordijnen niet dichtdoet. Om 10 uur begint de opening van de conventie, dus eerst even douchen en daarna ontbijten beneden in de Pantry.
Dit jaar zullen meer dan 1.700 afgevaardigden en plaatsvervangers van de UFCW samenkomen om vergaderingen en workshops bij te wonen. Ze zullen niet alleen nieuwe vaardigheden voor zichzelf leren, maar ook nieuwe ideeën verzamelen om mee terug te nemen naar de werkplekken, zoals de voedselverwerkende faciliteiten, supermarkten, verpleeghuizen, pakhuizen en andere locaties waar ze werken. De workshops zijn ontworpen om de afgevaardigden te informeren over trends in de sector en nieuwe strategieën die kunnen helpen een betere toekomst te bieden.
Rond half 10 gingen we richting de zaal waar de conventie plaats zou vinden. We waren erop gewezen dat het daar wel eens erg druk kon zijn door de vele mensen die de conventie bijwonen. En dan, om 10 uur, was het eindelijk zover: de UFCW 9th Regular Convention werd geopend. We hadden een plek achter in de zaal, waar speciaal een gedeelte was gereserveerd voor alle buitenlandse gasten. De week zou vooral in het teken staan van het kiezen van de internationale leiders en het stemmen over de resoluties voor de internationale grondwet van de UFCW, om zo het pad voor de UFCW voor de komende vijf jaar vast te stellen.
Aan het begin van de conventie werd politiek en communicatiedirecteur Nikki Kateman aangesteld als voorleesmedewerker. Ook kwam gouverneur Gretchen Whitmer van Michigan aan het woord. Op 24 maart had gouverneur Gretchen Whitmer een wet ondertekend in Michigan, die de rechten van werkende mensen in de gehele staat versterkte en beschermde.
De dag van de UFCW verkiezingen:
Dinsdag, de tweede dag van de UFCW-conventie, stond vooral in het teken van de verkiezingen van de internationale functionarissen van de UFCW. De wekker ging weer om 7 uur, waarna ik rustig wakker werd en ging douchen. We hadden afgesproken om rond 9 uur te ontbijten, zodat we op tijd bij het begin van de tweede dag van de conventie zouden zijn. Bij aankomst in de zaal keken we even rond bij de verschillende stands van de aangesloten vakbonden van de UFCW, waar we af en toe wat goodies kregen, zoals buttons en pennen. We zochten onze plekken op in de zaal, en zo begon ook echt de tweede dag van de conventie.
Er werd uitgelegd wat de bedoeling van de dag was en hoe alles zou verlopen. De verkiezingen werden onder toezicht van een advocaat gehouden, die ervoor zorgde dat alles volgens de regels verliep en de juiste procedures werden gevolgd. Al snel werd duidelijk dat veel herkiesbare functionarissen opnieuw gekozen zouden worden door de aanwezige leden.
Marc Perrone werd herkozen als internationaal president van de UFCW. Ook een oude bekende van ons, die we in 2019 in New York hebben ontmoet, werd herkozen als Internationaal At-Large Vice President: het gaat om John Durso, president van Local 338. We ontmoetten hem destijds toen we als delegatie in New York waren voor de Best Market-campagne van Local 338, om de medewerkers van Best Market, dat net door Lidl was overgenomen, te informeren.
Na de verkiezingen hoorden we verschillende geweldige sprekers, waaronder UFCW International President Marc Perrone, UFCW Canada National President Paul Meinema en AFL-CIO President Liz Shuler, die de eed aflegde bij de nieuw gekozen internationale leiders van de UFCW.
Tijdens haar toespraak sprak president Shuler over het werk dat de UFCW heeft verricht om de cannabisindustrie in het hele land te verenigen:
De afgelopen tien jaar hebben jullie de basis gelegd voor dit moment. Staat voor staat. Van zaadje tot verkoop. UFCW-werknemers zijn leiders in de cannabisindustrie.
— Liz Shuler, AFL-CIO President
Na de lunch begon de conventie met het stemmen over de resoluties. We hebben rustig geluisterd om te volgen wat er precies werd voorgesteld. Voor elke wijziging of onderwerp was er een commissie die de teksten voor de resoluties had opgesteld. Deze werden voorgelezen aan de zaal, waarna de leden konden reageren via de ‘voor’ of ’tegen’ microfoon. Er werd ons verteld dat deze discussies soms lang konden duren en intens konden worden, maar dat viel gelukkig mee. Wat ons wel verbaasde, was dat wanneer iemand vroeg om de vraag te stellen, er onmiddellijk werd gestemd om de discussie te beëindigen. Het stemmen gebeurde door middel van meerderheid. De president vroeg wie voor was, waarna de ‘voor’-mensen hun stem lieten horen, gevolgd door het ’tegen’-kamp. Daarna werd beslist wie de meerderheid had. Het was een methode die ons niet helemaal duidelijk was, maar hetzelfde systeem werd gebruikt voor het stemmen over de resoluties.
We waren deze dag vrij vroeg klaar in de middag en besloten met een groepje naar de Pawn Shop van het tv-programma Pawn Stars te wandelen. Het leek een korte wandeling, maar het voelde eindeloos, vooral met 35 graden en bijna 5 mijl (omgerekend zo’n 8 kilometer) in de benen. We hebben het uiteindelijk gehaald, maar helaas waren de hoofdpersonen niet aanwezig. Die zijn eigenlijk nooit in de winkel, behalve tijdens de opnames of de geplande tours. We maakten snel wat foto’s, kochten een T-shirt als souvenir en gingen daarna weer terug naar het hotel.
De dag die anders liep dan ik gehoopt had:
Woensdag, de derde dag van de conventie. De ochtendssessie was alleen voor UFCW-leden, dus hadden we tijd om iets anders te doen. We hadden in het begin van de week al gesproken met iemand van de organisatie over de beste dag voor ons om goed rond te kijken of een tour te doen. Dat was vandaag, dus er was een tour geboekt die ons naar de Hooverdam en de Grand Canyon zou brengen. We moesten vroeg op, want de bus stond om 06:45 voor het hotel klaar. We hadden de dag ervoor al wat fruit gehaald in de supermarkt, omdat er nog geen ontbijt in het hotel was.
We waren mooi op tijd bij de bus, en zodra iedereen aanwezig was, konden we beginnen aan de tour. De tour zou ongeveer 10 uur duren en ons naar verschillende toeristische plekken brengen. Robert was onze buschauffeur en tourgids. We reden Las Vegas uit, en hij begon meteen alles uit te leggen over de geschiedenis van de belangrijke bezienswaardigheden die we onderweg zouden zien. Onze eerste stop was de Hooverdam. Na ongeveer 30 minuten rijden stopten we eerst bij een uitkijkpunt over Lake Mead, een extra tussenstop die Robert had toegevoegd, en hij zei: “Nu we er toch zijn, laat ik het jullie even zien.” Net op dat moment gebeurde er een kleine aanrijding met de bus, maar gelukkig konden we doorrijden naar de Hooverdam, die vlakbij was. Voordat we de dam bereikten, moesten we nog even langs een controlepunt waar agenten de bus inspecteerden om te controleren of we geen verkeerde bedoelingen hadden. Na een paar minuten konden we verder rijden en kwamen we snel aan bij de Hooverdam.
Bij de Hooverdam kregen we ongeveer 30 minuten de tijd om rond te kijken. Volgens Robert was dat meer dan genoeg, want het was “tenslotte een grote bak water met een blok beton”, zoals hij het zelf zei. Na een korte wandeling van 5 minuten stonden we op de brug voor de Hooverdam, waar we wat foto’s maakten en daarna langzaam terugwandelden naar de bus.
Bij de bus aangekomen, gaf Robert ons allemaal een flesje water, en we gingen weer zitten. Niet iedereen was op tijd, dus moesten we even wachten op de laatste mensen. Toen iedereen aan boord was, vertelde Robert nog wat over onze reis en sloot de deuren. Op dat moment ging het vreselijk mis. Er werd opeens gevraagd of er een dokter aan boord was. In eerste instantie ging het even langs me heen, maar na meerdere keren die vraag te horen, ging ik toch naar voren om te kijken wat er aan de hand was. Het bleek dat Robert een hartaanval had en geen pols meer had. Terwijl anderen al begonnen met reanimeren, ging ik langs de andere bussen op zoek naar een AED, maar geen enkele bus bleek er een te hebben.
Ondertussen hielp ik met de reanimatie en nam ik het over van degene die aan het reanimeren was. Er was ook een passagier die haar zus in Brazilië belde, die arts is, om advies te krijgen. Veel mensen waren al bezig met bellen naar 911. Het leek een eeuwigheid te duren, maar na ongeveer 15 à 20 minuten kwamen de hulpdiensten aan, waaronder politieagenten die alles afzetten en kwamen helpen. Maar ook zij hadden geen AED bij zich. De parkwachter was onderweg met een AED, en kort nadat die arriveerde, nam hij het over van ons. Niet veel later kwamen de ambulance en de brandweer. Al met al werd Robert 40 minuten gereanimeerd voordat hij met een pols in de ambulance werd geplaatst en met spoed naar een gespecialiseerd ziekenhuis werd gebracht. Omdat de helikopter niet bij de Hooverdam kon landen vanwege de vele stroomkabels, moest hij naar beneden worden gebracht waar de helikopter op hem wachtte.
Ondanks dit alles stonden wij daar zonder chauffeur, maar gelukkig had de politie al contact opgenomen met de busmaatschappij en alles uitgelegd. Er was al een nieuwe bus onderweg, samen met een monteur, omdat Robert dat geregeld had. We hebben ongeveer een uur gewacht totdat de bedrijfsleidster van de busmaatschappij aankwam om alles voor ons te regelen. Sommigen van ons gaven aan dat ze niet verder wilden met de tour, waaronder wij. De maatschappij regelde dit netjes, en de mensen die verder wilden, konden in de nieuwe bus verder. De mensen die terug wilden, konden met de oude bus en de monteur terug naar het hotel, waar we netjes werden afgezet en de gemaakte kosten werden terugbetaald.
Eenmaal in het hotel aangekomen, trok ik me terug op mijn kamer en belde mijn vrouw, die meteen doorhad dat er iets mis was. Ik vertelde haar het hele verhaal en legde uit dat het me meer raakte dan ik in de bus had laten zien. Het was toen duidelijk hoeveel impact dit op me had. Op dat moment voelde ik me klaar om naar huis te gaan, maar ik bleef uiteindelijk toch. Na het gesprek met mijn vrouw ging ik naar beneden om wat te eten en besloot toen weer naar de conventie te gaan. De stemmingen over de resoluties waren inmiddels weer begonnen.
In de tussentijd had ik contact opgenomen met de busmaatschappij om te vragen naar de toestand van Robert. Ze gaven me snel een update en vertelden me dat Robert stabiel was en dat de vooruitzichten goed waren. Zijn vrouw was inmiddels bij hem in het ziekenhuis.
Naast toespraken van International Vice President Mark Lauritsen en International Vice President en Organizing Director David Young, sprak Stuart Appelbaum, president van de Retail, Wholesale and Department Store Union (RWDSU), over de kracht van de wereldwijde arbeidersbeweging, met een sterke boodschap voor werkende mensen:
De beste manier voor mensen om zichzelf en hun families te beschermen is door middel van een sterke vakbond, zoals de UFCW!”
— Stuart Appelbaum, President RWDSU
Het weer zien van oude vrienden:
Na een kort nachtje slapen, waarin ik vaak wakker was, is het eindelijk tijd voor de vierde dag van de conventie. Vandaag staat het programma in het teken van het behandelen van de laatste resoluties. De laatste commissies komen aan de beurt om hun uitgewerkte ideeën voor te leggen aan de leden van de UFCW, waarna er gediscussieerd en gestemd kan worden. Het was een dag vol verwarringen tijdens het stemmen, maar gelukkig werden alle onduidelijkheden snel opgelost.
Veel van de onderwerpen die vandaag aan bod kwamen, hadden te maken met geweld op de werkplek. Vakbondsvertegenwoordiger Christine O’Reilly sprak over de verantwoordelijkheid van de vakbond om leden te ondersteunen wanneer zij te maken krijgen met geweld op de werkplek.
UFCW International Vice President Ademola Oyefeso sprak over de rol die politiek speelt in de arbeidersbeweging en hoe de vakbond het beleid kan gebruiken om de rechten van werkende mensen in het hele land te versterken:
Het verliezen van rechten is een hellend vlak. We hebben al één zaak van het Hooggerechtshof laten vernietigen. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ze de rechten van vakbondsleden proberen af te pakken.”
— Nikki Kateman, politiek en communicatiedirecteur van Local 338
Vandaag werd er ook stilgestaan bij degenen die stierven of gewond raakten tijdens het werk. Omdat het Workers Memorial Day is, herdenken we de arbeiders die hun leven gaven of gewond raakten voor hun werk. Deze dag dient als een herinnering om waakzaam te blijven en te blijven vechten voor sterkere veiligheids- en gezondheidsbescherming. Het was indrukwekkend om de namen te zien van alle mensen die hun leven verloren tijdens of voor hun werk.
Op een onverwacht moment roept president Perrone: “We gaan nu naar het Witte Huis!” Tot onze verrassing verschijnt vicepresident Kamala Harris, die de conventie toespreekt en benadrukt hoe belangrijk het werk van vakbonden is. Ze voegt eraan toe dat de Verenigde Staten blij mogen zijn met een vakbond als de UFCW.
Het officiële programma van de conventie komt tot een einde, maar niet voordat president Perrone het podium betreedt om de aanwezigen nogmaals toe te spreken. Hij bedankt alle gasten uit verschillende landen voor hun aanwezigheid en benadrukt hoe belangrijk het is dat vakbonden wereldwijd samenwerken. “Het is duidelijk dat jullie hier zijn omdat jullie willen samenwerken, anders hadden jullie deze reis naar Las Vegas niet gemaakt,” zegt hij. Na nog wat mededelingen vraagt hij of iedereen het eens is om de conventie af te sluiten en over vijf jaar weer samen te komen voor de volgende conventie. Iedereen stemt in, en daarmee komt er een einde aan het officiële programma.
Maar we weten dat twee mensen aanwezig zijn die we eerder in New York hebben ontmoet en we willen graag even bijpraten. In de drukte gaan we op zoek naar Luca en Jonathan. Luca vinden we snel, en het is fantastisch om elkaar weer te zien en bij te praten. Na een kort gesprek en wat uitwisselingen over de situatie gaan we op zoek naar Jonathan. Hij is moeilijker te vinden, omdat hij veel achter de schermen bezig is, maar uiteindelijk vinden we elkaar. Jonathan is verrast om ons te zien, en na een kort gesprek komen we erachter dat hij naar Philadelphia is verhuisd. In augustus vindt daar het UNI-congres plaats, waar ook weer enkele FNV-kaderleden aanwezig zullen zijn. We spreken af dat ze elkaar daar misschien kunnen ontmoeten als er tijd is. Na een foto samen genomen te hebben, laten we Jonathan weer gaan, aangezien hij verder moet om de organisatie te ondersteunen.
Shin Lim: Limitless at the Mirage Las Vegas:
De organisatie van de conventie heeft voor de buitenlandse gasten kaartjes geregeld voor Limitless, de show van Shin Lim, die plaatsvond in het theater van het hotel.
LIMITLESS is de nieuwste en meest opwindende goochelshow ter wereld, zo wordt het althans gepromoot. Shin Lim is de enige persoon die America’s Got Talent twee keer heeft gewonnen, en hij is wereldwijd bekend geworden om zijn verbluffende kaarttrucs. Hij is ongelooflijk vingervlug en weet je te verbazen met zijn handigheid en het vermogen om objecten te manipuleren als een moderne tovenaar.
Naast Shin Lim is er ook een special guest: Colin Cloud, finalist van America’s Got Talent en ‘The Real Life Sherlock Holmes’. Hij zal je herhaaldelijk verbazen met zijn indrukwekkende gedachtenlezende prestaties.
Het is een show waarin ze beiden een geweldige samenwerking laten zien tussen magie en gedachtenlezen. De show duurt 90 minuten, maar je zult gegarandeerd de hele tijd op het puntje van je stoel zitten. Na de show gaan we nog wat drinken met de groep waar we de hele week mee hebben opgetrokken, om zo samen deze week af te sluiten.
Inpakken en wegwezen:
We hebben een drukke week gehad met veel ontmoetingen en conventiedagen, veel luisteren en gesprekken met oude bekenden. Maar nu is het tijd om de week af te sluiten en weer naar huis te gaan, naar mijn vrouw en kinderen. We moesten vandaag (vrijdag) om 11 uur uitchecken, dus ik hoefde niet zo vroeg uit bed, maar zoals altijd werd ik weer vroeg wakker. Dan maar alvast wat dingen inpakken, douchen en me klaarmaken voor het ontbijt. De laatste dingen werden ingepakt na het ontbijt en daarna ging ik naar beneden om uit te checken.
We vlogen om 15.30 uur terug naar Nederland, dus na het uitchecken hadden we nog even tijd om rond te lopen. We lieten de koffers achter bij het hotel in de speciale opslag en gingen nog even kijken bij Caesars Palace, ook een van de bekendste hotels in Las Vegas. We hebben daar ongeveer een uur rondgekeken, daarna de koffers opgehaald en een Uber naar het vliegveld genomen. Het was redelijk rustig en we waren snel door de douane, om vervolgens naar de juiste gate te gaan, waar ons vliegtuig al klaar stond. Maar door omstandigheden liepen we een uur vertraging op, en uiteindelijk mochten we dan toch eindelijk aan boord voor de 10 uur durende vlucht terug naar Nederland. Van de vlucht heb ik weinig meegekregen, omdat ik vrijwel de hele tijd heb liggen slapen.
Zaterdag rond 11 uur landden we op Schiphol Amsterdam. Door de vertraging werden we niet bij de gate afgezet, maar moesten we nog een klein stukje met de bus naar de juiste gate. Daar stonden mijn vrouw en kinderen al te wachten, en we zagen elkaar door de ramen. Dat moment deed me ontzettend goed. Al snel waren de koffers er en konden we door de douane naar de aankomsthal, waar ik mijn vrouw en kinderen eindelijk weer in mijn armen kon sluiten. We zijn naar de auto gegaan en lekker naar huis gereden, ook onderweg lag ik vaak te slapen. Eigenlijk heb ik de hele zaterdag bijna niets anders gedaan, lang leve de jetlag.
Mijn mening over Las Vegas:
Ik vond Las Vegas een mooie stad om te zien, maar het is niet een plek waar ik altijd zou willen wonen. Het leven gaat er 24 uur per dag door, en dag en nacht is het er druk. Het is een stad waar alles kan en mag, en waar weinig beperkingen lijken te zijn. Wat ik wel erg opvallend vond, is dat je er prima kunt lopen. Ik heb deze week meer dan 83 kilometer gelopen, dus het aantal stappen per dag was zeker gehaald.
Wel is het allemaal vrij prijzig, vooral als je op de Strip iets koopt. Wil je goedkoper eten en drinken, dan moet je echt van de Strip afwijken. Dat is ook zeker de moeite waard, want zo krijg je een kijkje in het oude Las Vegas.
Al met al was het een geslaagde week, maar ik ben ook blij dat ik weer naar huis kon.