In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog begon Nederland aan een periode van wederopbouw en sociale verandering. De arbeidersbeweging, die tijdens de oorlog grotendeels ondergronds had gewerkt, kwam weer tot leven met een hernieuwde focus op solidariteit en collectieve actie.

In de decennia die volgden, werden verschillende vakbonden opgericht om de belangen van werknemers in verschillende sectoren te behartigen. Het Nederlands Verbond van Vakverenigingen (NVV) werd opgericht in 1906 en groeide uit tot een van de grootste en invloedrijkste vakbonden van Nederland. Het NVV vertegenwoordigde voornamelijk de belangen van de socialistische arbeidersbeweging en stond bekend om zijn strijd voor arbeidersrechten, sociale rechtvaardigheid en gelijke kansen voor alle werknemers.

Naast het NVV ontstond het Nederlands Katholiek Vakverbond (NKV) in 1909, dat de belangen van katholieke werknemers behartigde. Het NKV stond bekend om zijn sterke banden met de katholieke kerk en zijn nadruk op sociale rechtvaardigheid en solidariteit.

Tegen de jaren 1970 begon Nederland een periode van sociale verandering te ervaren, waarbij de traditionele zuilenstructuur van de Nederlandse samenleving begon af te brokkelen. Deze ontzuiling bracht ook veranderingen teweeg binnen de vakbeweging, waarbij vakbonden begonnen te streven naar meer samenwerking en eenheid om de belangen van werknemers effectiever te behartigen.

In dit klimaat van verandering en samenwerking begonnen het NVV en het NKV te onderhandelen over een mogelijke fusie. Na jaren van gesprekken en discussies, werd in december 1975 officieel besloten om samen te gaan als één vakcentrale. Deze samenwerking werd op 1 januari 1981 formeel bekrachtigd met de fusie van beide vakverenigingen tot de Federatie Nederlandse Vakbeweging (FNV).

De fusie van het NVV en het NKV tot de FNV markeerde een nieuw tijdperk in de Nederlandse vakbeweging. De vakcentrale groeide uit tot een krachtige en invloedrijke speler in het Nederlandse sociale en politieke landschap, die zich actief inzette voor de belangen van werknemers in alle sectoren van de economie.

De FNV ontwikkelde zich tot een federale organisatie, waarin verschillende grote en kleine bonden elk een eigen economische sector vertegenwoordigden. Deze diversiteit aan bonden binnen de FNV maakte het mogelijk om de belangen van een breed scala aan werknemers te behartigen, van onderwijs en journalistiek tot politie en transport.

Net als andere fusiebewegingen, zoals de totstandkoming van de fusiepartij CDA in 1980, was de fusie van de FNV een uitvloeisel van de afbrokkeling die Nederland in de jaren 1960 en 1970 doormaakte. Tijdens deze periode van afbrokkeling  begonnen verschillende levensbeschouwelijke groepen steeds meer samen te werken, wat resulteerde in de vorming van nieuwe organisaties en verenigingen die eenheid en solidariteit nastreefden.

Met zijn ontstaan in 1981 zette de FNV een nieuwe koers uit voor de Nederlandse vakbeweging, waarbij het zich inzette voor de belangen van werknemers in een snel veranderende wereld. De vakcentrale groeide uit tot een symbool van solidariteit, collectieve actie en sociale rechtvaardigheid, en bleef een krachtige stem voor werknemersrechten in Nederland.