Vandaag (woensdag) stonden de bezoeken aan de winkels en het distributiecentrum op het programma. We hadden afgesproken met Iván, die ons samen met een vakbondcollega rond 10 uur zou ophalen om naar het Wal-Mart distributiecentrum te gaan. Het was een ritje van ongeveer 20 minuten, maar eerst moesten we nog even onze cameraman, Nicolas, ophalen.

Toen we eenmaal aankwamen bij de hoofdingang van het terrein, werd ons verteld dat we bij de andere ingang moesten zijn. Direct werden alle hekken gesloten, dus gingen we weer terug in de auto en naar de andere ingang, die blijkbaar de leveranciersingang was. Daar meldde we ons en moesten we in een wachthokje wachten, omdat iemand van de vakbond ons moest ophalen. Dit duurde ongeveer 10 minuten. Daarna konden we naar binnen en moesten we ons melden bij de beveiliging verderop, waar we onze paspoorten moesten laten zien en enkele gegevens gecontroleerd werden. Ze houden hier goed bij wie het terrein op en afgaat.

Alles was in orde, en we mochten door. We moesten alleen even wachten op een busje dat ons naar het distributiecentrum zou brengen, een rit van ongeveer 5 minuten.

Het terrein wordt beheerd door één eigenaar die verschillende distributiecentra heeft laten bouwen, die hij onderverhuurt aan bedrijven, waarbij Wal-Mart één van de huurders is.

Eenmaal aangekomen bij het distributiecentrum, meldden we ons bij de ingang en kregen we allemaal een geel veiligheidsvest. Vervolgens liepen we naar het vakbondskantoor van de LTS, dat zich boven de werkplek van personeelszaken bevindt, wat betekent dat de vakbond hier boven de werkgever zit. Er was ondertussen iets te drinken voor ons klaargezet. Hier kregen we uitleg over het mappingproces in Chili, hoe ze dit bijhouden en op welke formulieren. Het bleek dat de werkgever precies bijhoudt wat de werknemers doen, maar als je de formulieren van de werkgever en de werknemers naast elkaar legt, zie je dat er vaak een verschil is: de werknemers hadden meestal meer gedaan dan de werkgever aangaf.

Toen kregen we het bericht dat we alsnog een rondleiding door het distributiecentrum mochten maken, wat eerder was afgesproken maar tijdelijk was teruggedraaid. Gelukkig ging het uiteindelijk toch door. Wel werd ons verteld dat we geen foto’s mochten maken, maar ja, alles wat niet mag, maakt het juist interessant, dus die foto’s hebben we stiekem toch gemaakt.

Voor de rondleiding begon, hebben we eerst gezamenlijk lunch gehad in de personeelskantine. Ze hebben hier goed voor ons gezorgd, met een ruime keuze aan gerechten.

Na de lunch gingen we snel verder met de rondleiding, want we moesten ook nog naar twee winkels, waar men al op ons wachtte. We verzamelden bij de ingang van het distributiecentrum, waar we vergezeld werden door een beveiliger die met ons mee zou lopen.

We zagen veel in het distributiecentrum, waaronder verschillende zaken die niet goed gingen. Wat opviel, was dat er niet serieus met veiligheid werd omgegaan. Er waren beschadigde stellingen die krom waren gereden, gevaarlijke stoffen werden niet op één plek bewaard, en het materieel was niet altijd deugdelijk. Natuurlijk werden er hier en daar stiekem foto’s gemaakt.

We spraken met verschillende medewerkers van het distributiecentrum, en zij waren in alle rust bereid om met ons te praten. Ze keken ons soms vreemd aan, want het is niet elke dag dat er een andere vakbond langskomt. Toen we met twee medewerkers in gesprek waren, vroeg de beveiliger plots of hij een foto van ons als groep moest maken, terwijl we toch hadden gehoord dat foto’s niet toegestaan waren. We hebben toen maar gezegd dat hij gerust een foto mocht maken.

Aan het eind van de rondleiding kwamen we in een gedeelte met koelkasten en witgoed, die drie hoog gestapeld stonden. Hoe krijg je dat ooit weer naar beneden? Gelukkig hadden ze hier een grijper op de heftrucks, die de spullen optilde. Toen we net wilden vertrekken, kwam er één aangereden, en de beveiliger vroeg of die het even wilde demonstreren. Zo kregen we een live demonstratie van de heftruck in actie. Het was mooi om te zien dat ze dit goed geregeld hebben, en het zou hoog tijd worden als Lidl op hun distributiecentra hetzelfde zou doen in plaats van alles met de hand te tillen.

Na de rondleiding gingen we terug naar het vakbondskantoor, waar we nog even praatten. Hier kregen Abdel en Marten een symbolisch cadeau: Abdel kreeg een shirt van de LTS-distributiecentrumwerkers en Marten een actiehesje. Daarna moesten we echt vertrekken, want we liepen wat achter op schema. We stapten in de auto, die inmiddels een sauna was door de hete zon, en gingen richting de uitgang, waar we opnieuw onze paspoorten moesten laten zien om het terrein te verlaten.

Buiten moesten we even wachten op de tweede auto, en dus maakten we wat foto’s en gingen even in het gras zitten. Dit duurde geen 10 minuten, of de beveiliging kwam al en verzocht ons vriendelijk ergens anders te gaan zitten, omdat we op privéterrein waren. Ik zat al in de auto van Iván om de andere auto op te halen, die de weg niet helemaal kon vinden. Na deze korte pauze gingen we snel verder.

Onze eerste winkel in San Pablo was snel bereikbaar, en daar werden we vriendelijk ontvangen. We gingen eerst achter de schermen, van de personeelskantine naar het magazijn, dat al bijna leek op een compleet distributiecentrum. Daarna bezochten we de winkel zelf, waar we alle afdelingen zagen. Bij de bakkerij kregen we uitleg en proefden we een vers croissantje. We praatten weer met veel medewerkers en kregen te zien hoe zwaar het werk hier soms is, zoals het tillen van zware voorwerpen en het lopen van lange routes, vaak helemaal alleen. We liepen dezelfde route en moesten een koelkast verplaatsen. In hun non-foodmagazijn tilde we enkele dozen om te voelen hoe zwaar ze waren. Aan het eind van de rondleiding kregen we een mooi T-shirt van hun vakbond, met ons logo op de achterkant.

Vervolgens gingen we snel naar de tweede winkel, een rit van ongeveer 10 minuten. Toen we daar aankwamen, werden we goed ontvangen, en we mochten overal kijken. We begonnen bij de kassagroep, waar de meeste medewerkers vakbondsleden zijn. Ze hebben hier veel invloed, want als de mensen achter de kassa’s hun werk neerleggen, staat de hele verkoop stil. Dat is echt een prestatie, iets waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen. We maakten een uitgebreide rondleiding door de winkel en spraken met de medewerkers in de slagerij en de AGF-afdeling. Er werden veel ervaringen en ideeën uitgewisseld.

Na een klein uur vertrokken we naar de uitgang, waar we de leidinggevende bedankten voor de gastvrijheid en haar bereidheid om ons binnen te laten zonder problemen. Ze vond het leuk dat we geweest waren en zei dat we altijd welkom waren.

Toen namen we afscheid van iedereen en gingen terug naar het hotel. We brachten onze tassen naar de kamer en gingen daarna eten. Het was een kleine maaltijd, aangezien we al goed vol zaten van alle eten dat ons onderweg werd aangeboden.